Arginien

Eienskappe

Algemeen
Naam	Arginien
Chemiese formule	C6H14O2N4
Molêre massa	174.20 g/mol
CAS-nommer	7200-25-1
Fasegedrag
Smeltpunt
Kookpunt
Digtheid
Oplosbaarheid	148.7 g/L
Suur-basis eienskappe
pKa
Veiligheid
Flitspunt
Tensy anders vermeld is alle data vir standaardtemperatuur en -druk toestande.
Portaal Chemie

Arginien (afgekort as Arg of R) is 'n α-amino suur wat gebruik word in die biosintese van proteïene. Dit word deur die kodons CGU, CGC, CGA, CGG, AGA, en AGG gekodeer.^[1] Dit bevat 'n α-aminogroep, 'n α-karboksielsuurgroep, en 'n syketting wat bestaan uit 'n 3-koolstof reguit alifatiese ketting wat eindig in 'n guanidinogroep. By fisiologiese pH, is die karboksielsuurgroep gedeprotoneer (−COO⁻), die aminogroep is geprotoneer (−NH₃⁺), en die guanidinogroep is ook geprotoneer om die guanidiniumvorm (-C-(NH₂)₂⁺) te gee, sodat arginien 'n positief gelaaide alifatiese aminosuur is.^[2] Dit is die voorloper vir die biosintese van stikstofoksied.

In die mens word arginien geklassifiseer as 'n semiessensiële of voorwaardelik essensiële aminosuur, afhangende van die ontwikkelingsfase en gesondheidstatus van die individu.^[3] Vroeggebore babas is nie in staat om arginien te sintetiseer nie,^[4] maar gesonde volwasse mense benodig nie arginienaanvulling nie, want dit is 'n komponent van alle proteïen-bevattende voedsel^[5] en kan in die liggaam gesintetiseer word vanaf glutamien via sitrullien.^[6]

1. ↑ http://www.chem.qmul.ac.uk/iupac/AminoAcid/.
2. ↑ Glasel, Jay A. (20 November 1995). Introduction to Biophysical Methods for Protein and Nucleic Acid Research (in Engels). Academic Press. p. 456. ISBN 9780080534985.
3. ↑ "L-Arginine". Biomedicine & Pharmacotherapy. 56 (9): 439–445. November 2002. doi:10.1016/s0753-3322(02)00284-6.
4. ↑ "Arginine deficiency in preterm infants: biochemical mechanisms and nutritional implications". The Journal of Nutritional Biochemistry. 15 (8): 442–51. Augustus 2004. doi:10.1016/j.jnutbio.2003.11.010.
5. ↑ http://www.mayoclinic.org/drugs-supplements/arginine/background/hrb-20058733.
6. ↑ Skipper, Annalynn (1998). Dietitian's Handbook of Enteral and Parenteral Nutrition (in Engels). Jones & Bartlett Learning. p. 76. ISBN 9780834209206.